*Τηλεφώνημα* απο το Σύμπαν

Αφορμή για την σημερινή μουτζούρα που αρέσκομαι να αποκαλώ post ηταν μια ηλεκτρονική κουβέντα σε συνέχειες χωρίς τέλος και αρχή με το αντίθετο μου στοιχείο : το χάος.

Αν και την αδικεί η εισαγωγή μου θα επανορθώσω λέγοντας οτι οι φαινομενικά σκόρπιες αναφορές της σε κάποιο τηλεφώνημα που περιμένει απο το σύμπαν με εκαναν να σκεφτώ σοβαρά και να βάλω μεσα μου κάποια πράγματα σε τάξη.

Μου φαινόταν αδιανόητο -παρότι εργάζομαι σε εταιρεία σταθερής τηλεφωνίας- οτι κάτι τοσο χαώδες και απρόσωπο οπως το σύμπαν και ο δημιουργός του θα είχαν ανάγκη να μου πούν κάτι απο το τηλέφωνο.
Ενας ανθρωπος τοσο γραμμικός οσο ενα κομμάτι σιδηροδρομικής γραμμής στο Θεσσαλικό κάμπο χρειάστηκε κάποιες μέρες για να καταλάβει αυτο που η Crucilla σαφώς εννοεί

Υπέθεσα και αυτο υποθέτω ακόμα οτι η φράση εκφράζει την τυχαιότητα και το χαώδες στοιχείο πανω στο οποίο στηριζόμαστε :

.....Περιμένουμε ολοι το τηλέφωνημα που θα αλλάξει κάτι (το οποίο δεν δυνάμεθα να αλλάξουμε εμείς)......

Παλιότερα ισως περιμέναμε τον ιππότη στο άσπρο άλογο ή τη δεσποσύνη στο μπαλκόνι, την Θεια απο την Αμερική , το λαχείο....

Αυτοι που όντως δεν αρεσκόμεθα στην πραγματικότητα που ζούμε θα περιμένουμε αιώνια το τηλεφώνημα που θα προσφέρει την διαφορά ή την ιδεατή ευτυχία της αλλαγής.

Ισως πάλι ολοι μέσα μας να κρύβουμε την δυναμη που χρειάζεται ωστε να αλλάξουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει και κάποιοι το καταφέρνουν αλλάζωντας πρώτα τον εαυτό τους ...
Ισως αυτοί που τα κατάφεραν να χρησιμοποιούν mind control η κόλπα που έμαθαν σε κάποια ανατολική φιλοσοφία , ισως απλώς εχουν τεράστια δύναμη θέλησης και εμεις οι υπόλοιποι πολύ μικρή ...........

Το μυστικό όμως δεν είναι να δεχτείς το τυχαίο τηλεφώνημα απο το σύμπαν , ούτε να καταναλώσεις ενα γραμμάριο ιδρώτα αλλάζοντας αυτό που δεν σου αρέσει.

Το μυστικό είναι να πείσεις την πραγματικότητα να αλλάξει απο μόνη της και αν ήξερα πως διάολο γίνεται αυτό δεν θα εγραφα τούτο το κατεστραμένο και χωρίς καμια τάξη (και χωρίς καν bullets ) post.

Το προκατακλυσμιαίο ερώτημα

Και τωρα σας ερωτώ :

Οταν ο απoηχος της πολύβουης καθημερινότητας εχει για τα καλά καταλαγιάσει και εσείς ειστε ενα βήμα προ της κατακλύσεως (κοινώς λίγο πρίν ξεραθείτε).... ποιό είναι το βασικό ερώτημα που τριγυρνάει στο μυαλουδάκι σας και σας βασανίζει?

Και δεν αναφέρομαι σε ερωτήματα ωσαν τα παρακάτω:

Ποιός(α) είμαι και που πάω ?

Ποιό ειναι το νόημα της ζωής ?

Πόσο κάνει το Audi Avant A6 ?

Το στειλα το ρημάδι το φαξ στον άλλονα το μαλάκα, πριν φυγω απο το γραφείον?

Αναφέρομαι στα πιο ψαγμένα και focused στον εαυτό σας ερωτήματα , απο αυτά που αγγίζουν το inner self , την ζωή , το μέλλον και εσάς ως άτομο κτλ
Καταρχήν κάνετε τετοιας φύσεως ερωτήματα στον εαυτό σας ή είμαι off topic?
Δεν γνωρίζω για σας φίλτατες και φίλτατοι , αλλα προσωπικά , ενα μόνον ερώτημα με βασανίζει τελευταίως .............

Η Νυχτερινή Αθήνα - το αουτσάιντερ

(ΞΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΟΡΙΚΑ)

GARDEN LIVE , η αλλιώς ο Ζωντανός κήπος

(it's alive........)

Το αουτσάιντερ της νυχτερινής ζωής Τερης Ιερεμίας

(εδω με την αναθεωρημένη σημαία του Αγιου Μαυρίκιου στον ώμο και το φενγκ σουι φριέντλυ πουκάμισο στην απολαυστική πλαγιομετωπική φωτό που κοσμεί την Κηφισίας)

Dancing Restaurant , διοτι αμα δεν χωρέψεις πως θα χωνέψεις αυτά που σαβούρωσες ?

[Στο επόμενο - Zaxarias Tsichlas : "Εισαι στην ζωή μου γούρι , στον καύσωνα παγούρι"]

Η δυναμική της Απάθειας

"Eιμαι σίγουρος οτι το τέλος του κόσμου θα έρθει κάποια Δευτέρα πρωί
Θα εχει προηγηθεί ενα βαρετό και απαθές Σαβατοκύριακο σαν αυτο που διανύω ...
Ισως να εχω άδεια εκείνη την ημέρα , ισως να μην έχω ξεκινήσει ακόμα για την δουλειά....Θα ήθελα πολύ όμως να είναι Δευτέρα πρωί και να βλέπω Αυτιά η Παπαδάκη στην τηλεόραση οταν θα συμβεί,παρέα με ενα διπλό εσπρέσσο και εναν βαρύ τομπάκο.
Θα δώσει μια τελικότητα στην οποιαδήποτε καταστροφή .... "

Τετοιες κουλές σκέψεις έκανα καθως περπάταγα στη παραλία ντυμένος με το μικροαστικό Κυριακάτικο τυπικό (φόρμα και παπουτσάκι Nike) κουβαλώντας τον Κυριακάτικο μικροαστικό εξοπλισμό (εφημερίς με 35 ενθετα παραμάσχαλα)....

Αγνόησα τους συνολικά 7 πάκηδες που πλησίασαν για να μου πουλήσουν ρολόγια και φορτιστές κινητών και κατευθηνθηκα straight προς την παραλιακή καφετέρια που ήδη έσφυζε απο κόσμο (κόσμο μιας κάποιας ηλικίας διοτι ως γνωστόν οι γερονταίοι ξυπνούν Κυριακή πρωί).

Απιθωσα κλειδιά και κινητά στο τραπέζι και παρήγγειλα ενα διπλό βαρύ γλυκό.

Η Κυριακάτικη ψυχολογία μου αποτελείται απο αρκετούς τόνους απάθειας και βαρεμάρας σε συσκευασία αγνωστικισμού με συνολικό βάρος πλήρους σαρανταριού κονταίνερ.

Ολα γυρω μου ηταν κουρασμένα και γέρικα , οι άνθρωποι και οι σκέψεις τους , ο ήλιος , η μουσική που ακουγόταν....

Ισως τελικά δεν ήμουν καθόλου παραφωνία σε αυτο το σκηνικό....

Ούτε εγώ , ούτε η βαρεμάρα μου ...

Σε εποχές βαρεμάρας και ελάχιστου ενδιαφέροντος , σε εποχές nothing intriguing enough , το λιγότερο ενδιαφέρον απο όλα αυτά τα αδιάφορα που σε περιτριγυρίζουν προσελκύει και μερικές φορές μονοπωλεί το ενδιαφέρον σου.

Και τοτε έχουμε αδικαιολόγητα συναισθήματα που αν και φαίνονται δυνατά και αληθινά στην πραγματικότητα είναι ενας τροπος καταπολέμησης της βαρεμάρας.

Αυτο πρέπει να είναι και η πιο συνομοσιολογική θεώρηση του συναισθήματος γνωστού και ως καψούρα που εχει γραφτεί ποτέ (στο παρόν μπλόγκ τουλάχιστον)

Αλλα να σου πώ....

Θα προτιμούσα μια δυνατή καψούρα απο αυτή την βαρεμάρα ...

Ας ειναι και στημένη ρε αδερφέ ................

Ad hominem

Περπατούσα με το κεφάλι σκυφτό νοιώθοντας τις πρωτες ψιχάλες πάνω μου.
Κάποιοι με κοίταζαν περίεργα γιατι τα γυαλιά ηλίου δεν ταιριάζουν σε βροχερές μέρες.. εγω πάλι δεν τα φοράω οταν κανει καλό καιρό γιατι τις καλές μέρες θελω να βλέπω.

Περπατούσα μεσα στο πλήθος με τις κεραίες κατεβασμένες διασχίζοντας σκόρπιες και αδιαφορες σκέψεις των γύρω μου..

Ενα απο τα πράγματα που δεν μας εμαθαν στο σχολείο ειναι οτι οι σκεψεις μας επηρεάζονται απο τις σκέψεις των γύρω μας οπως η βελόνα της πυξίδας απο τον μαγνήτη και ενα απο τα πράγματα που μας εμαθαν αλλα κανεις δεν το θυμάται ειναι οτι η πραγματική εικόνα που βλέπουν τα μάτια μας ειναι αντεστραμμένη ασπρόμαυρη και με ελάχιστο focus.
Τις λεπτομερειες πάντα τις προσθέτει ο εγκέφαλος...

Μια λεπτομέρεια ηταν οτι ειχα ελαφρως αργήσει στο ραντεβού μου αν και ο χωροχρόνος ειναι τοσο ευπλαστος που καταφερνω να ζω πάντα το μέλον μεσα στο παρελθόν η πιο σωστά το παρελθόν μεσω του μέλοντος.

Θυμόμουν οτι ειχα ξαναπεράσει το δρόμο αλλες μέρες πιο φωτεινές αλλα δεν τις αναπολούσα γιατι μπορω να γυρίσω και να τις ξαναζήσω απο την αρχή...
Θα εκανα ακριβώς τα ιδια πράγματα γιατι συνηθως μου συμβαίνουν πράγματα αναμενόμενα στα οποία εγω αντιδρώ με τον αναμενομενο τρόπο.
Δεν γουστάρω τις επαναλήψεις ομως .

Ο γενικός κανόνας ειναι οτι οσα συμβαίνουν ειναι κατα πλειοψηφία αναμενόμενο να συμβούν. Υπάρχουν και τα απροσδοκητα γεγονότα αλλα αυτα ειναι λίγα.
Γιαυτο οι ανθρωποι προγραμματιζουν..

Διαφορετικά δεν θα υπήρχαν ουτε πλάνα ουτε budget

Το "budget" ειναι μια λέξη που ηχεί περίεργα τις βροχερές Κυριακές

θυμηθηκα τον πωλητη ενος βιβλιοπωλείου που ειχα συναντησει πριν απο χρόνια.
Μου ειχε δωσει εναν μικρό κρυσταλλο ...."νομιζω οτι θα σου χρειαστεί" .....

Εβγαλα το ιδιο μικρό κρυσταλλάκι απο την τσεπη μου και το αφησα να μαζεψει λιγο απο το ελάχιστο φως που υπήρχε στην ατμόσφαιρα.

Η βροχη ειχε σταματησει και εγω ειχα φτάσει εκει που ήθελα....

Τελικά δεν κατάφερα να μη σκέφτομαι οταν περπατάω.

Ούτε σήμερα.