Like a Rolling Stone

Οι ήχος των Stones ηταν πάντα κανα δυο δεκαετίες πίσω απο τα τρέχοντα ακουσματά μου.Δεν με συγκίνησαν ποτέ και -μεταξύ μας- τους θεωρούσα πάντα λίγο posers .

Το κλίπ απο το 1995 με το διασκευασμένο κομμάτι του Bob Dylan και στούντιο remastered ήχο παραμένει οτι καλύτερο εχω δεί στη ζωή μου...

:(

Το κακό προαίσθημα των ημερών , οι αυτοβελτιώσεις , τα τελευταία τραίνα κτλ επαληθεύτηκαν σήμερα το πρωί.

Γυρνωντας απο την δουλειά , ειδα την φιλτάτη ως φαντη μπαστούνι στο κατωφλι μου να με περιμένει και κατάλαβα οτι ξεκινά μια νέα σελίδα καλλιγραφίας στο τετράδιο της ατυχίας μου.

Ηταν κατι σοβαρό.

Δεν θελω να το συζητήσω περαιτέρω , ούτε εχει κανα νόημα να μεμψιμοιρώ μπροστά σε μια οθόνη.

Ολοι βλεπετε πολλές ατυχίες και κακά πράγματα να συμβαίνουν γύρω σας καθημερινά.

Κάτι τέτοιο συνέβη....

Ενοιωσα σαν το μωρό που το κύμα του χαλά το πυργάκι που εχτισε στην άμμο.

Ολα -μεσα και εξω- ανατράπηκαν.

Το περίεργο ειναι που κάνω post γιαυτό , αλλα δεν θεωρώ οτι αν αυτη τη στιγμή βημάτιζα πανω κάτω σ'ενα διάδρομο καπνίζοντας θα εκανα κάτι πιο φυσιολογικό.

Το δευτερο περίεργο είναι οτι αισθάνομαι δυνατός.

Διαπιστώνω επίσης για άλλη μια φορά πως οτι και να συμβεί υπάρχει ενας άνθρωπος που στέκεται διπλα μου χωρίς να ρωτά τι και γιατί.

Τελικά είμαι πολύ τυχερος...

Τίς επόμενες μέρες , βδομάδες ισως και μήνες δεν θα εχω πια το χρόνο να ασχολούμαι με το μαυροφορεμένο τούτο μπλόγκ , γιαυτό λεω να σας χαιρετήσω προσωρινά και να τα ξαναπούμε οταν ολα ξαναγινουν οπως πρώτα και τα πουλάκια κελαηδήσουν ξανά κτλ

Αν σας ρωτήσει κανείς πείτε του οτι πηρα το τελευταίο τραίνο και ειμαι διακοπές κάπου μακριά οπου δεν κάνει ποτέ ζέστη και ολα ειναι in ordnung.

Το Τελευταίο Τραίνο

Ενας βαρετός σιδηροδρομικός σταθμός κάπου στην Ευρώπη , μια βροχερή μέρα , Γερμανοί στρατιώτες με την στολή εξόδου σε παράταξη να περιμενουν το τραίνο,διαταγές κοφτές και απότομες απο τα μεγάφωνα σε μια βάρβαρη γλώσσα ,λιγοστοί πολίτες με χαμένο βλέμμα να κοιτάζουν την ομίχλη στον ορίζοντα.

Αυτο θα ηταν το περιβάλλον μου για τις επόμενες ώρες ...

Περιμένοντας το τελευταίο τραίνο.

Ειχα βαρεθεί να παρατηρώ τα σχέδια που δημιουργούσε η βροχή στο γκρό μπετόν μπροστά μου και βάλθηκα να κοιτάζω το τραίνο που μολις είχε αφιχθεί ξεφόρτωνε καποιους κακομοίρηδες και φόρτωνε πανω του κάποιους άλλους ..

Το μπροστινό βαγόνι ηταν η μηχανή , τα μεσαια βαγόνια ηταν επιβατικά και τα πίσω μετέφεραν ελαφρά εμπορεύματα ..

Ας ονομάσουμε το βαγόνι της μηχανής ρεαλισμό , των επιβατών σκέψεις και προγραμματισμό και το βαγόνι των αποσκεύων συναισθήματα

Προσπάθησα να φανταστώ ενα τραίνο που θα ειχε τον οδηγό στο βαγόνι των αποσκεύων ...
Αυτο ηταν το τραίνο της ζωής μου μεχρι σήμερα.

Η προηγούμενη ζωή μου χώραγε σε ενα μικρό ταξιδιωτικό σακίδιο που βρισκόταν στον ώμο μου και σε δυο κωλόχαρτα στην τσέπη μου.

Θυμήθηκα τα λόγια ενος καλοβαλμένου εξηντάρη που ειχα γνωρίσει σε μια συνέντευξη πριν μια πενταετία. Ηταν ενα καλοκαίρι που ο ήλιος ελαμπε και γω ημουν σχεδον ευτυχισμένος

Και αν ολα οσα δημιούργησα πέσουν κατω σε σταχτες , θα βρώ το κουράγιο να τα ξαναφτιάξω μου ειχε πει χωρίς να υπάρχει καποιος προφανής λόγος που το είπε ..
Ισως επρεπε να το θυμηθώ καθως στεκόμουν εκει στην αναμονή για το τελευταίο τραίνο

Μαζι μ'αυτό θυμήθηκα οτι δεν ενοιωθα πραγματικά ευτυχισμένος εκείνη την εποχή.

Αναρωτιόμουν τοτε για το πως μπορεί να είναι η ευτυχία, ενω αυτη βρισκόταν σχεδόν δίπλα μου

Κοίταξα γύρω μου τον σταθμό με τους κακόμοιρους επιβάτες και τους στρατιώτες

Οκ , δεν ξερω ακόμα πως μοιάζει η ευτυχία αλλα μάλλον δεν ειναι πια δίπλα μου...
Δεν θα μπορούσα να την φανταστώ μεσα στο τελευταίο τραίνο.

Ενα πολύ προσωπικό Post

(Παρακαλώ μην το διαβάσετε)


Τις τελευταίες μέρες οι σκέψεις μου σπάνε σε καθετες και οριζόντιες ευθείες , βελάκια και τελεια γεωμετρικά τετράγωνα.
Ειναι η γραφική παράσταση επιβίωσης ενος γραμμικού και ομολογουμένως αργού εγκεφάλου σε ενα χαώδες και ρευστό περιβάλον.

Τα λογια σας δεν φτανουν πια στα αυτιά μου.
Ακούω τα οσα λέτε με συγκατάβαση η εκνευρισμό σαν να μου απαγγέλετε στίχους του Rimbaud πριν καν ανοιξω τα μάτια μου και πιω τον πρώτο καφέ.

Δεν ειναι καινούργιο αυτό , το αναφέρω σε ολα ανεξαιρέτως τα ποστ που εχω και δεν εχω ανεβάσει στο παρόν μαυροφορεμένο ιστολόγιο.


Κυρίως απευθύνομαι σε σενα [Μαλάκα] , Λαμπρούκο , Λουκάνικε , προγναθικό πλάσμα - πρωταγωνιστές και κομπάρσους του μελοδράματος της ζωής μου και χαίρομαι που δεν με ακούτε.


Ειστε ενα θλιβερό και φτηνό simulation στο holodeck της καθημερινότητας μου ...

Υπήρξατε απλώς γιατι σταθήκατε μπροστά μου ή δεν υπήρξατε ποτέ αλλα ενα καρμικό σχέδιο σας δημιούργησε μπροστά μου για εκπαιδευτικούς λόγους.


Αποφάσισα να σας αφήσω ησυχους στο εκτόπλασμα της αμφιλεγόμενης υπαρξης σας


Ως άλλη στρουθοκάμηλος θα θάψω το κεφάλι μου στην άμμο και σεις θα εξαφανιστείτε


Ο λόγος που γράφω αυτά τα κουλά ειναι οτι ενα παλαβό synchronicity με εκανε να συναντηθώ με όλους αυτούς που δεν γουστάρω και τα χω πάρει λίγο


ΟΥΣΤ ΡΕ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΙ

Αυτοβελτίωση

Ο ήλιος κόντευε να δύσει και εγω περπάταγα στην παραλία.
Το θέαμα γύρω μου θύμιζε σκηνικό τηλεοπτικής διαφήμισης ή εξώφυλλο βιβλίου αυτοβελτίωσης με τίτλο "Γίνε σαξεσφουλ σε δυο μόνο εβδομάδες ".

Τότε θυμήθηκα οτι οταν ημουν μικρότερος (μην ρωτάτε πόσο μικρότερος) μου αρεσε να διαβάζω τέτοια βιβλία προσωπικής αυτοβελτίωσης με δυνατούς τίτλους και συνήθως αδύναμο περιεχόμενο. Βλακείες ...

Αν δεν το εχετε καταλάβει, η ζωή δίδεται χωρίς οδηγίες χρήσεως. Οποιος προσπάθησε να γράψει κατι παρόμοιο -στην καλύτερη περίπτωση- έγραψε κατι που ισχύει μονο για τον εαυτό του ή για ανθρώπους που ζουν υπο παρόμοιες με αυτόν συνθήκες.

Αναψα πούρο και εμεινα να κοιτάζω την ηρεμη παραλία απολαμβάνοντας την απογευματινή δροσιά.
Ενα τραγούδι του Bryan Adams ακουγόταν στο background και εφερνε στο μυαλό αναμνήσεις μακρινές απο εποχές που πήγαινα διακοπές και ολη η βδομάδα ηταν ενα Σαβατοκύριακο.
Το πούρο απέκτησε γεύση παγωτού κακάο και ο καπνός που εβγαζε μύριζε σαν φιδάκι για τα κουνούπια και εγω πλημύρησα απο το feeling των ατέλειωτων καλοκαιριών .

Και παρά τις σκέψεις η ωρα δεν περνούσε και ο ηλιος εμενε εκεί για ώρες καρφωμένος στον ορίζοντα μη θέλωντας να δύσει ...

(Ο.Κ back to reality απο αυριο αλλάζω μάρκα πούρων)

Πανικός

Πάλι δεν ειμαι καλά ...

Το είχα ξανανιώσει πριν κάνα χρόνο αλλα τοτε την ειχα σκαπουλάρει εύκολα (νόμιζα).
Σήμερα το πρωί και ενω φαινομενικά ολα κυλούσαν ήρεμα ηρθε και πάλι.

Δυσκολα να σας το περιγράψω με λόγια και εν πολλοίς ανώφελο μια και θα με καταλάβαιναν μονο οι ομοιοπαθείς.
Ξαφνου νοιώθεις το αιμα να μαζεύεται στο κεφάλι σου την γή να τρέμει κατω απο τα πόδια σου και ενα εντονο συναίσθημα που σε προστάζει να σαι παντού και πουθενά

Ζήτησα αδεια να λείψω για μια ωρα απο τη δουλειά.

Βγήκα εξω και πηρα τους δρόμους..

Μολις ξαναγυρισα στο γραφείο και ηρέμησα , εψαξα να βρώ την αιτία

Δεν την βρήκα , γιατι δεν υπάρχει....

Μικροαστικός πανικός είναι το παρατσούκλι που δίνω στο φαινόμενο.

Το παθαίνουν και άλλοι ...

Και οχι τιποτε άλλο αλλα ζάλισα πάλι την φιλτάτη στο τηλέφωνο

Τα βρήκα

Η Λίστα με τα αγνωστα τραγούδια αγνώστων καλλιτεχνών που τυχαία ακουσε ο Γερμανός και ψαχνει να εντοπίσει details εγινε κατα δύο τραγούδια φτωχότερη.

Με την εξής τραγική διαπίστωση : Τα μουσικά μου γούστα εχουν μάλλον μεταβληθεί απο την εποχή που τυχαία ακουσα τα συγκεκριμένα ασματα (1988).

Τα παραθετω για ιστορικούς και μόνο λόγους.