27.04.09

GO HOME - WE LL CALL YOU


22.04.09

[4] Μετά Πάσχα

*
*
*

[1] Πάνε χρόνια τωρα που δεν διακρίνω κανένα νόημα στην γιορτή του Πάσχα.
Η Ανάσταση και τα θεια Πάθη περιέχουν (πιθανόν) ανώτερα μηνύματα τα οποία όμως κρύβονται επιμελώς πίσω απο τόνους κοψιδιού , κοκορέτσιου, αυγών , βαρελότων , βλακώδους οδήγησης και ενός θορυβώδη Βαλκανικού όχλου.
Υπερβάλω ή βρίσκομαι πάλι σε λάθος Πάσχα.
Σε κάθε περίπτωση τελείωσε (ευτυχώς) οπότε ξεκολλήστε τώρα.

[2] Η αντιπάθεια μου προς το Πάσχα εχει βαθύτερες αιτίες .
Μέρος της προβληματικής μου προσωπικότητας σήμερα , πρέπει να οφείλεται στα κουλά βιώματα του χθές.
Αναφερομαι (φυσικά) στα κουλά Πάσχατα των 80ς

Οι πασχαλιές της δεκαετίας του 80 μας εύρισκαν -ολο το σοι- πανω σε μια ταράτσα να σουβλίζουμε κατσίκια και να τρωμε σε μια μέρα περισσότερα αυγά απο όσα θα μπορούσε να αντέξει ένας φυσιολογικός οργανισμός σε ενα μήνα.
Η τηλεόραση έδειχνε τοτε πραγματικά άκυρα πασχαλινά show και ειδήσεις διανθισμένες με Κουτσογιωργα και Τσοχατζο να χορεύουν σε στρατιωτικές μονάδες....
Τα εξελιγμένα ξαδέρφια μου , έβαζαν κασέτες με Σαντρα και Μπου Τζωρτζ στο κασετόφωνο και έριχναν βαρελότα (σχεδόν ταυτόχρονα).
Κατοπιν συγκριτικής ακρόασης κατεληξα στο οτι τα βαρελότα παρήγαγαν σαφως καλύτερη μουσική.)

Παράλληλα - εκείνες της Κυριακές της Πασχαλιάς κυριαρχούσε μέσα μου το subliminal «...απο Δευτέρα Διάβασμα...».
Θυμάμαι να το σκέφτομαι με υπνωτιστικό τέμπο ενώ γύρναγα την σούβλα.
Το τέλος της ημέρας μου άφηνε ΠΑΝΤΑ μια γεύση ήττας καθότι ασυνείδητα συγκρινόμουν με τα εξελιγμένα ξαδέλφια μου και ένοιωθα λίγος και ανεπαρκής μια και αυτοί ντύνονταν και μίλαγαν σαν τον Στάθη Ψάλτη.
Σήμερα μοιάζουν με τον Καραμανλή ντυμένο συνταξιούχο του ΤΕΒΕ.

Στο ίδιο σημείο που γύρναγε κάποτε η σούβλα βρίσκεται σήμερα η κουζίνα μου (αν βρισκόταν η κρεβατοκάμαρα θα είχα άλλη μια αναπηρία), τα ξαδέρφια μου τα βλέπω κάθε 5 χρόνια και δεν εχω ακούσει Σαντρα και Μπου Τζωρτζ απο τότε.
Στη δεκαετία του 80 ένοιωθα εκτός εποχής και χαίρομαι πραγματικά για αυτό.

[3] Τα “social media” του Face book και του miniblogging (δες twitter) είχαν -υποθέτω- νεκρώσει κατα την διάρκεια των εορτών Πάσχα.
Αναρωτιέμαι ποιο απο τα δυο είναι πιο ρηχό:
Το Ελληνικό πασχατοπανήγυρο ή το Ελληνικό Facebook ?

[4] Για τους σημερινούς χρήστες H/Y που αγόρασαν Notebook για να βλέπουν Face book και gmail chat , υπολογιστής σημαίνει browser και τίποτε άλλο (στις ανίατες περιπτώσεις Internet = Internet Explorer 6.0 και τσόντες).

Στην δεκαετία του ’80 οι υπολογιστές ήταν συνώνυμο των δυσδιάστατων και πιξελιασμένων παιχνιδιών - υπάρχει μια οικτρή και αναμενόμενη εξελικτική πορεία στην χρήση του υπολογιστή ως οικιακή συσκευή.
Αργότερα εμφανίστηκαν οι χομπίστες του video editing και του Photoshop.
Για 3d δεν μιλάω καν.

Διαπιστώνω οτι ακόμα και προχωρημένοι χρήστες που παίζουν το CSS και τα html στα δάκτυλα δεν γνωρίζουν τι κάρτα γραφικών φοράει το μηχάνημα τους.
Σε μια προχωρημένη σκέψη μου να στήσω ενα Multiplayer server του Armed assault και να μπαίνουμε εκεί σε ενα custom περιβάλλον (ενα νησί 10 τετραγωνικών χλμ που εχω φτιάξει στο Vue) προσέκρουσα στο αντικειμενικό πρόβλημα του οτι οι περισσότεροι δεν καταλάβαιναν τι έλεγα , οπότε κατέληξα στο συμπέρασμα :

[5] Η πραγματική ζωή βρίσκεται μακριά απο πράγματα με οθόνη
.( Τo gps και τα κινητα συμπεριλαμβάνονται)


06.04.09

Σ'ενα παραλληλο σύμπαν ...

Ισως να ξεκιναγα ενα κείμενο με τη φράση Αγαπητέ Θανάση.

Στην παραγματικότητα που βιώνουμε , γράφω μονο για να σου πώ οτι ο ανθρωπος δεν χρειάζεται πολλά για να δημιουργήσει κατι πραγματικά καλό.
Δεν χρειάζεσαι παραμορφωμένα σόλα , ούτε rythm section να σε χτυπάει στο δόξα πατρί , ουτε στιχους των Pink Floyd , ούτε περιτεχνες σκέψεις και πάρε για παράδειγμα τους Black keys με τον Dan Auerbach η vice versa.
Ενα συγκροτηματάκι των 2 ατόμων που εστειλε τους ZZ Top για βρούβες και σε εκανε να αναρωτιέσαι γιατι διάολο χρειάζονταν το μπάσο οι πάνκηδες.
Να σαι ο (καλός) εαυτός σου και να μην μασκαρεύεσαι διοτι η εποχή των Kiss τελείωσε...

Διοτι (αλλάζω θέμα) αν είσαι μικροαστός (φιλε Θανάση) οι σκέψεις σου γίνονται πολύπλοκες και εσυ αρχίζεις να μην είσαι εσύ και τα λοιπά , αλλα τι να κάνεις που η ζωή ειναι ενα συνολο συμβιβασμών
Αυτο ακριβώς σκεφτοταν και ο Dan οταν κούναγε το marshall (παλιο κόλπο βέβαια)