Το Τελευταίο Τραίνο

Ενας βαρετός σιδηροδρομικός σταθμός κάπου στην Ευρώπη , μια βροχερή μέρα , Γερμανοί στρατιώτες με την στολή εξόδου σε παράταξη να περιμενουν το τραίνο,διαταγές κοφτές και απότομες απο τα μεγάφωνα σε μια βάρβαρη γλώσσα ,λιγοστοί πολίτες με χαμένο βλέμμα να κοιτάζουν την ομίχλη στον ορίζοντα.

Αυτο θα ηταν το περιβάλλον μου για τις επόμενες ώρες ...

Περιμένοντας το τελευταίο τραίνο.

Ειχα βαρεθεί να παρατηρώ τα σχέδια που δημιουργούσε η βροχή στο γκρό μπετόν μπροστά μου και βάλθηκα να κοιτάζω το τραίνο που μολις είχε αφιχθεί ξεφόρτωνε καποιους κακομοίρηδες και φόρτωνε πανω του κάποιους άλλους ..

Το μπροστινό βαγόνι ηταν η μηχανή , τα μεσαια βαγόνια ηταν επιβατικά και τα πίσω μετέφεραν ελαφρά εμπορεύματα ..

Ας ονομάσουμε το βαγόνι της μηχανής ρεαλισμό , των επιβατών σκέψεις και προγραμματισμό και το βαγόνι των αποσκεύων συναισθήματα

Προσπάθησα να φανταστώ ενα τραίνο που θα ειχε τον οδηγό στο βαγόνι των αποσκεύων ...
Αυτο ηταν το τραίνο της ζωής μου μεχρι σήμερα.

Η προηγούμενη ζωή μου χώραγε σε ενα μικρό ταξιδιωτικό σακίδιο που βρισκόταν στον ώμο μου και σε δυο κωλόχαρτα στην τσέπη μου.

Θυμήθηκα τα λόγια ενος καλοβαλμένου εξηντάρη που ειχα γνωρίσει σε μια συνέντευξη πριν μια πενταετία. Ηταν ενα καλοκαίρι που ο ήλιος ελαμπε και γω ημουν σχεδον ευτυχισμένος

Και αν ολα οσα δημιούργησα πέσουν κατω σε σταχτες , θα βρώ το κουράγιο να τα ξαναφτιάξω μου ειχε πει χωρίς να υπάρχει καποιος προφανής λόγος που το είπε ..
Ισως επρεπε να το θυμηθώ καθως στεκόμουν εκει στην αναμονή για το τελευταίο τραίνο

Μαζι μ'αυτό θυμήθηκα οτι δεν ενοιωθα πραγματικά ευτυχισμένος εκείνη την εποχή.

Αναρωτιόμουν τοτε για το πως μπορεί να είναι η ευτυχία, ενω αυτη βρισκόταν σχεδόν δίπλα μου

Κοίταξα γύρω μου τον σταθμό με τους κακόμοιρους επιβάτες και τους στρατιώτες

Οκ , δεν ξερω ακόμα πως μοιάζει η ευτυχία αλλα μάλλον δεν ειναι πια δίπλα μου...
Δεν θα μπορούσα να την φανταστώ μεσα στο τελευταίο τραίνο.