Πάντα πίστευα οτι ο ανθρωπος δεν χρειάζεται πολλά υλικά αγαθά για να νοιώθει ευτυχής.
Κανε ενα μπάφο ή διαβασε Ελευθεροτυπία και θα με καταλάβεις.
Εγω βέβαια δεν πινω αλκοχολ , δεν κανω μπάφους ουτε καν μαλακιζομαι πια (το τονίζω αυτο το τελευταίο διοτι αναφερα την Ελευθεροτυπία). Αφ'ενος -οπως γνωρίζεις- εχω ενα θεμα με το στομάχι και αφετερου μου συμβαίνουν καθημερινώς διαφορα απιστευτα περιστατικά δρασης (απιστευτα διοτι δεν τα πιστευω κυρίως εγώ) , τα οποία κουλά απαιτουν τον εαυτό μου σε εγρηγορση και συνάμα σε υψηλή αυτοσυγκεντρωση επιπέδου Γουλιελμου Τελου .
Δεν εχω περιθωρια για μαλακίες πια οπως αντιλαμβάνεσαι, στην κυριολεξια ομως ..
Παρότι κοιταζα λοιπόν με απλανες βλέμα την οθονη του υπολογιστή και σκεφτομουν την απιστευτη ιστορια με τον τσιγκανο βομβιστή του μετρό , το αριστερο ματι μου επιασε μια ασυνήθιστη κίνηση στο απεναντι μπαλκόνι. Τα απιστευτα εξασκημένα αντανακλαστικά μου και η γερακίσια οραση βοήθησαν στο να διακρίνω το θανατηφόρο εισβολέα που απειλούσε εμενα και το νοικοκυριό μου...
Η κάνη ενος Barrett M62 ξεπρόβαλε αργά και απειλητικά αναμεσα απο τις γλάστρες και τα χοντροκομένα και φαινομενικά ακινητα γατιά που διακοσμούν το μπαλκόνι της κυρα Αθανασούλας ... τραβηξα απότομα την Beretta Bell 92fs απο το συρτάρι μου και τσακίστηκα να πέσω καταγής καθως ακούγονταν οι πρωτοι πυροβολισμοί.Σοβάδες και σπασμένα τζάμια επεφταν στο κεφάλι μου.
wtf , καποιος εβαλε σκοπο να με ξεκάνει και το μονο που ηξερα ειναι οτι ηταν κακος σκοπευτής. Αναστεναξα απο ικανοποίηση οταν μια απο τις σφαίρες του χτύπησε το αριστερο μου ηχείο και σταμάτησε η αθλια μουσική που ειχα βάλει (ομολογώ οτι το hoochie coochie man σε διασκεύη των μοτορχεντ ακουγόταν χειρότερα απο τους πυροβολισμούς)
Στον ογδοο πυροβολισμό του (δεν παιρνουν παραπάνω σφαίρες τα οπλα τω κακών) τινάχτηκα απο το πάτωμα σαν ελατήριο και εριξα ενα καταιγισμό πυρός στο μπαλκόνι.
Oι γλάστρες της κυρα Αθανασούλας εσπαγαν η μία μετα την άλλη και τα φαινομενικά ακίνητα ελεφαντόγατα απογειώνονταν τρομοκρατημένα κανωντας τους χαρακτηριστικούς ηχους χχχχχχχχ νιααααααρ.
Μολις αδειασε η γεμιστηρα μου τον ειδα.
Βρισκόταν εκει κατάχαμα , ξαπλωμενος μπρούμυτα με τα μάτια γουρλωμένα και τον αδειο γεμιστηρα του στο χερι , ζωντανος αλλα ανημπορος να κουνηθεί απο τον τρόμο.
Απο την λεωφόρο ακούγονταν οι σειρήνες της αστυνομίας ενω εγω τον κοιταζα με αγέρωχο βλέμμα , ορθιος και ατσαλάκωτος μεσα στο γκρίζο κουστούμι (που φοράω πάντα οταν κάθομαι μπρός την τηλεόραση η τον υπολογιστή)
Η καταστολή και ο φασισμός ειναι ασχημο πράγμα του ειπα με νόημα γνέφωντας προς την ομάδα swat που εκανε forced entry στο διαμέρισμα της κυρα Αθανασούλας , αλλα μερικές φορές ειναι το μόνο που έχουμε εμεις οι νοικοκεραίοι ..
Βλέπεις πολυ τηλεόραση καμμένε νοικοκυραίε , ουρλιαξε με προφορά Νοτιας Αφρικής καθως του πέρναγαν σφιχτα τις χειροπέδες ...
[Edit 4/09/2009 : Κατι πρεπει να ειχαν τα γιαούρτια με το ακτινίδιο που καταναλωσα ή μπορει να φταινε οι Αμερικανιες που βλέπω καθε βράδυ)
Posts
