30.07.09

ΠΡΟΣΕΧΩΣ






















Σκέφτομαι να γράψω ενα ποστ τοσο αλληγορικό και συνάμα τοσο σαρκαστικό που θα το κάμετε κοπυ πειστ και θα το πετάτε ο ενας στην οθόνη του αλλου με δύναμη και ηχηρό σπλάς.

Το κείμενο αυτό θα ξεμπροστιάζει τις μυχιες μικροαστικές σας σκέψεις και θα σας φερνει κολάρο τις πορτοκαλί ζάντες και τα ελαστικά ντανλοπ που αγοράσατε παλιοκαραγκίοζηδες.
Μολις το διαβάσετε θα καταπιείτε τα εμπιθριόφωνα , τα κινητά , τις κουκούλες και οτι βρίσκεται μπροστα σας απο γραφική υλη με εξαιρεση τα οικολογικα ντοσιε με τη φωκια .
Κάποιοι απο σας θα αυτοπυρποληθούν η θα βουτήξουν τα κεφάλια οικειοθελώς στη μερέντα μεχρι να ανέβουν καφε μπουρμπουλήθρες στο ταβάνι.

Σκέφτομαι επίσης να ανεβασω και ενα ποντκαστ με μουσικη για ανωμάλους και διεταραγμένους (δες
εδώ παρακαλώ)


Η αλήθεια ειναι οτι πλέον δεν σκέφτομαι τιποτε και οι λέξεις ερχονται με λάγκ στο στόμα μου κάνωντας με να ακουγομαι σαν φωκια του Βόρνεο σε εποχές αναπαραγωγής.

Η αλήθεια ειναι οτι αισθάνομαι σαν τον Ξανθοπουλο στην Οδυσσεια ενος ξενιτεμένου και συγκεκριμένα στην στιγμή που αυτος παλεύει με μια αρκούδα της οποίας το φερμουάρ ειναι ορατο στο πισω μερος της κεφαλας.

Διοτι παντα το φερμουάρ πισω απο τα αρκουδοκέφαλα ειναι ορατό και αν τραβήξεις την κουκούλα θα φανει ενα κομπαρσάκι που εχει τοσο σχέση με αρκούδες οσο εγώ ειμαι Γερμανός μπλόγκερ

Εις το επανιδείν