15.06.11

Ανθρωποι που [δεν] αλλάζουν



Νομίζω τελειώσαμε απο δω μέσα... ειπε δυνατά στον εαυτό του και ο αντίλαλος του άδειου δωμάτιου τον τρόμαξε

Δυο μεγάλες βαλίτσες μπροστά του - πάνω τους το διαβατήριο και η ταυτότητα , ενα φθαρμένο sleeping bag πανω στο κρεβάτι , ενα παράθυρο σοφίτας μισάνοιχτο , και ενα κασσετόφωνο (θυμάστε τα κασετόφωνα ? ) να παίζει τα best των U2 .


Δεν είχε παράπονο - τα τελευταία χρόνια αυτό το μικρό διαμερισματάκι με θεα στον ποταμό ειχε αποδειχθεί ως ενα πρώτης τάξης καταφύγιο για αυτόν.
Ηταν φυσικά προδοαγεγραμμένο οτι κάποτε θα άνοιγε η πόρτα του καταφυγίου και θα επρεπε να βγει εξω στο φώς.
Τα πράγματα τώρα ηταν πιο απλά απο την ημέρα που μπήκε στο καταφύγιο :
Eπρεπε να γυρίσει πίσω ατην Ελλάδα και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα .
Στην πραγματικότητα δεν ήθελε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.
Σιωπηλά πάντα κατηγορούσε τον εαυτό του για αυτή την απέχθεια του προς κάθε τι που εσείς οι άλλοι ονομάζετε πραγματικό , μέχρι που ενοιωσε οτι η σιωπή αυτής της κατηγορίας εχει καλύψει καθετι γύρω του.
Η πραγματικότητα δεν ηταν ακριβώς το δυνατό του σημείο
Ουτε τώρα είναι.

Ανοιξε τερμα το μικρό παραθυράκι της σοφίτας και σκαρφάλωσε έξω στο Βέλγικο αέρα.

Περπάτησε πανω στην σκεπή και ανοιξα τα χέρια του κάθετα στη ροή του αέρα και του ποταμού δίπλα του.
Ενοιωθε την αύρα της πόλης να χτυπά απάνω του και να διαχέεται γύρω του.

Δεν ηθελε να αποδείξει τίποτε σε κανέναν , ούτε να διαμαρτυρηθεί για κάτι μια και για ολα οσα είχαν συμβεί τα χρόνια που αυτός βρισκόταν στο καταφύγιο δεν εφταιγε κανείς.
Ούτε ο ίδιος  έφταιγε βέβαια...
Αυτός ήταν πάντα ο άτυχος .
Η ρετσινιά της ατυχίας είχε κολήσει αυτοδικαίως πάνω του.
 Ισως αυτό να ηταν μια διαμαρτυρία κατά της ατυχίας του. 
Ισως θα ήταν πιο δραστικό να επεφτε στο ποτάμι απο το να περπατάει στη στέγη , αλλα οι Βέλγοι στερούνταν της δικής του θεώρησης των πραγμάτων και θα τον εβγαζαν έξω.

Φαίνεται οτι τα περιστέρια που πέταξαν απο τη στέγη , η μουσική των U2 και το θέαμα κάποιου να περπατά στην στέγη προβλημάτισαν τους γύρω του περισότερο απο οτι πίστευε

Στην αρχή ηταν τα πιτσιρίκια με τα ποδήλατα που φρέναραν μολις τον είδαν πάνω στη σκεπή
Ακολούθησαν οι φοιτητές απο την φοτητική εστία απέναντι απο το δρόμο
Τους εβλεπε να τον κοιτάνε με απορία και να προσπαθούν να καταλάβουν τι κάνει  εκει πάνω
Αδιαφορούσε πραγματικά για το τι λέγανε διοτι απο αύριο δεν θα τον ξανάβλεπαν.

Τους γύρισε την πλάτη και κοίταζε το ποτάμι.

Μολις γύρισε προς αυτούς - αιώνες σαν να χανε περάσει - ακουσε μουσικές και αντίκρυσε κόσμο στην απέναντι σκεπή. Στην αρχή μόνο στο κτίριο απέναντι , μετά και άλλους στο δίπλα.
Ολοι στις σκεπές.
Η ψυχολογία της φοιτητικής μάζας ή καθένας διαμαρτυρόταν για τους δικούς του λόγους
Αλλωστε μολις εκείνη την ημέρα είχε τελειώσει η εξεταστική για όλους.
Η τελευταία εξεταστική για αυτόν

Το ελικόπτερο του RTBF που προφανώς βρισκόταν εκεί κοντά για να καλύψει την εκδήλωση στην διπλανη γέφυρα , εκοβε κύκλους απο πάνω τους  μέχρι που σουρούπωσε καθότι
το να ανεβαίνεις σε κεραμοσκεπές δεν ηταν ακριβώς η συνηθισμένη συμπεριφορά των ανθρώπων αυτης της πόλης
Προφανώς θα εβλεπε τη φάτσα του απο ψηλά στο επόμενο δελτίο ειδήσεων αλλα αυριο τετοια ώρα θα ηταν πίσω στην Ελλάδα..

Για αυτόν η επόμενη μέρα θα ηταν απλώς the rest of his life




4 comments:

Provato hat gesagt…

σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι, απλώς, να είναι μακρύς ο δρόμος

[Germanos] hat gesagt…

Οριο 35 λεξεις απο αύριο
Σαν τα δελτία τυπου

JoaN hat gesagt…

Γιατί το έχω ξαναδιαβάσει αυτό;?!

Anonym hat gesagt…

Διότι ειναι copy paste απο ενα παλιό ποστ του ιδίου συγγραφέα . Μ'αρεσε όμως γιατί δίνει ενα νόημα για την ψυχολογία τηε μάζας
Μην ξαναπαίξεις επαναλήψεις
Δ.Δ