Ηρθε

Θυμάσαι αυτό που φοβόσουνα οτι θα ερθει ? 
Αυτό που όταν θα ερχόταν,  η ζωή σου θα ήταν ενα πτώμα του παρελθόντος και συ θα ησουνα ενας αγνωστος στο πετσί σου ? 

Και φυσικά δεν μιλάω για αρώστιες και ανεργίες και θανατικά διότι αυτα εχουν ερθει. 

Μιλάω γιαυτό που είπαμε οτι θα κάνεις την προπαραμονή των Χριστουγενων του 2016 ρε παπάρα !
Που θα είσαι στο σταθμό κατα τις 6 και κατι το πρωί και θα περιμένεις το Μετρό για το αεροδρόμιο και εκεί θα αποφασίσεις τι θα κάνεις στο μέλλον.
Διοτι οι αποφάσεις ερχονται πιο ευκολα σε αδειους σταθμούς.

Εκεί στο σταθμό θα τα μετρήσουμε : τι είχαμε  , τι αφήσαμε και τι θα ερθει συμφωνα με το σενάριο που δεν προβλέπει δυσάρεστες εκπλήξεις. 

Αν η ζωή σου - οπως την βλέπεις απο το σήμερα  - μοιάζει με την ζωή του μπαρμπα μελέτη του φτωχου εργάτη που πέθανε μόνος με την μπουκάλα στο χέρι τοτε κάτι πρέπει να αλλάξεις. 

Και δεν μιλάω για αλλαγές σαν αυτες που δεν εκανε αλλα ηθελε να κάνει ο Καραμανλής.
Για ηπια προσαρμογή και αλλα τέτοια

Θα πρέπει να κάνεις κάτι profound οπως το να φύγεις και να μην γυρίσεις χωρίς αυτό το τελευταίο να σημαίνει οτι θα πας στα τσακίδια  ...

Λεω οτι θα συνεχίσεις να είσαι εσύ αλλα μόνο οταν κοιτάς την ταυτότητα θα το θυμάσαι 
Λεω οτι δεν θα κρύβεσαι κάπου με ψεύτικο μουστάκι (δηλαδή ελεος ποσο 80's) αλλα περήφανα θα λές οτι πίσω δεν προκειται να γυρίσεις 
Θα είσαι εσυ αλλα΄δεν θα είσαι αυτός που γνώριζες. 

Αυτό είναι και η μεγαλυτερη φυγή - να τα αλλάξεις ολα χωρίς να κουνηθείς

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ

Ο Δον Κιχώτης επέστρεψε σπίτι κατάκοπος. Κρέμασε το περίεργο κράνος του στον καλόγερο και ακούμπησε το κοντάρι κοντρα στον τοίχο του χώλ. 

Δεν είναι καλή ιδέα να κυνηγάς ανεμόμυλους  ψέλισε ενω κάθιζε στον καναπέ.

Την στιγμή που πάς να τους ακουμπήσεις εξαφανίζονται και αν δεν τους ειχες δεί θα πίστευες οτι ποτέ δεν ηταν εκεί.

Το Ναζιστικό Καφενείο

Βρίζω τους Γερμανούς , την Τροικα καὶ ὅποιους ἄλλους θέλω,

καὶ παιζω το αντροιντ μου , με υφος αγέρωχο πολύ
καὶ μέσα στὸ θυμό μου κατὰ διαόλου στέλλω
τὸν ἴδιον ἑαυτό μου, καὶ γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τὸν νοῦν στὸν Διάκο καὶ εἰς τὸν Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος το καλαμάκι του φραπέ μασώ ,
τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο τὸν βρίσκω,
κι ἀπάνω στὴν καρέκλα χαρούμενος πηδῶ.

Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω,
ἀπάνω στὸ τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ...
Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω,
κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ.

ΣΗΜΕΡΑ ΔΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΓΕΡΜΑΝΕ , ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΑΠΕΡΓΩ